714 egun dagozkien gauekin; 714 borroka, ahalegin eta itxaropen egunetatik, azkenik, gaixotasuna garaitu eta zure jendearen saririk onena, errekonozimendu eta gertutasuna jasotzeraino. Izan ere, Bartzelonako jokalariek Virginia Torrecilla airatu zuten unea eztarrian korapiloa sortzen duen horietakoa izan zen. Atletico Madrileko futbolariak buruan tumore bat gainditzea lortu zuen!
Ikusle soila izanda ere, kasu honetan bezala, zein indartsua den enpatia sentsazioa, bizi eta sufritu zuenaz, borrokatu eta lortu zuenaz, sakrifikatu eta jaso zuenaz gogoeta egitean. Bertigo sentsazioa da, baina gauza guztien gainetik, miresmen sentsazioa.
Bada, orain imajinatu, ikusle gisa bizitzeaz gain, une horiek kudeatzea tokatzen bazaizu, alderdi emozionalak geldiaraztera eraman zaitzakenean. Jauzi nagusi bikoitza eta sarerik gabea! Egin ohi ditudan aurkezpenetako batean, senitartekoek edo erakundeek omenaldia egin nahi izatea maite duten pertsona bati, kirolari bati.
Gogoan ditut, besteak beste, Gipuzkoako kirolak Txema Olazabali eginikoa; Sergio Roman atletarena gurasoei 15K lasterketan; Bera Berak Monika Dazari Donostia–Baiona–Donostia klasikoan; Behobia-Donostia lasterketarena Susana Rodriguez Paraolinpiar Txapeldunari; edo, berrikiago, Uliako Gimnastikak Mikel Odriozola martxalariari.
Egoera horietan eskarmentuz jokatu behar da, omendua behatu eta une oro jakin zer egin edo zer ez egin. Isilik egon eta bere emozioak azaleratzen utzi edo hitza hartu eta lasaitzeko tartea eskaini. Eta aitortu behar dut asko gustatzen zaidala, babesa eskaintzea gogoko dudala, begiradaz ala hitzez laguntzea, azken finean emozioen zurrunbilo hori guztia esker onez adierazi ahal izan dezaten.
Borroka eta sakrifizioz beteriko egun kopurua gutxienekoa da. Bihotzetik egindako omenaldi baten ondoren, protagonista bizitzen ari den une zoragarriaren jakitun izatea da benetan axola duena. Une paregabea!